Sevda (72) heeft geen makkelijk leven gehad. Vijfentwintig jaar geleden werd ze weduwe met twee jonge kinderen. Ze vertelt: “Ik werkte bij een kleermaker en moest elke maand geld lenen voor mijn maandlasten, wat van mijn salaris werd ingehouden. Het was heel zwaar om mijn kinderen te onderhouden met slechts één salaris. Daarvan moest ik hen kleden, onderwijs geven en voeden. Meer dan eens ben ik met honger naar bed gegaan, zodat ik mijn kinderen wel genoeg te eten kon geven.” Sevda’s beide kinderen zijn inmiddels volwassen en naar het buitenland geëmigreerd op zoek naar een beter leven.

Helemaal alleen

Sevda woont alleen in een eenkamerwoning in een arme regio in Zuid-Bulgarije. Naarmate ze ouder wordt, valt het huishoudelijk werk haar steeds zwaarder. Ook het feit dat ze geen badkamer of toilet in haar huis heeft, breekt haar op. Ze zegt: “Ik herinner me niet dat ik ooit makkelijke perioden in mijn leven heb gehad. De herinneringen uit mijn kindertijd bestaan vooral uit honger en armoede. Alleen mijn vader werkte en ons hele gezin woonde samen in één ruimte. Ondanks de armoede waarin we leefden, hadden we tenminste elkaar en daardoor bleven we op de been. Maar nu mijn kinderen geëmigreerd zijn, ben ik helemaal alleen. Er is niks ergers dan eenzaamheid, vooral op mijn leeftijd.”