Vervolg feuilleton

Het is al donker aan het worden als ze de volgende avond voor de slagboom van het terrein van het tehuis staan. Nicolae, zijn vriend Alin en meneer Popescu zijn laat terug van een dagje in het Noorden van Moldavië waar ze samen hebben geklust. ‘Uitstappen en gauw naar bed, jongens. Voor je het weet is het morgen’, zegt meneer Popescu. Even later sluipen Nicolae en Alin de slaapzaal binnen. De andere jongens liggen al in bed. Ze zetten hun tas op de stoel, die maken ze morgen wel leeg.

Vroeg in de morgen wordt Nicolae alweer bij de directrice van het tehuis geroepen. Hij is heel benieuwd waarom mevrouw Leanca hem nu al weer wil spreken. Terwijl hij de kamer van de directrice binnenstapt flitsen zijn ogen de ruimte rond. Er is verder niemand in de kamer. Hij pakt een stoel en voor hij het weet, begint hij enthousiast te vertellen van zijn uitje met meneer Popescu en Alin. Met een zucht besluit hij: ‘Het was gewoon super!’ Dan bedenkt hij dat ze hem vast niet alleen heeft laten komen om zijn verhaal te horen, dan had ze Alin ook kunnen vragen. Hij wordt opeens nerveus en begint met zijn handen te friemelen.

Hij kijkt de directrice afwachtend aan. ‘Jij vraagt je vast af waarom ik je nu alweer heb laten roepen?’ Nicolae knikt. ‘Nou Nicolae, ik kan je vertellen dat we onverwacht bezoek krijgen’. ‘Bezoek?’ Nicolae hoort zelf hoe duf het klinkt. ‘Ja, Petru (de coördinator) komt en hij neemt bezoek mee … voor jou!’ ‘Voor mij? Maar…?’ Vragen buitelen door zijn hoofd. ‘Misschien mijn moeder?’, aarzelt hij. ‘Nee, dat zou ook mooi zijn. Maar het is niet je moeder’, antwoordt de directrice. ‘Het is je sponsorfamilie.’ ‘Wát?!’ ‘Je sponsorfamilie. Een vader, moeder en drie kinderen.’ Nicolae krijgt opeens kippenvel op zijn armen. ‘Echt?’ ‘Echt waar! Eergisteren zijn ze in Moldavië aangekomen.’ ‘En nu?’, vraagt Nicolae. ‘Nu gaat jouw dag er anders uitzien dan je vanmorgen had gedacht. Als de familie later vandaag aankomt, wil ik ze eerst laten zien wat we hier zoal doen. Ik weet wel wat ik hen allemaal wil vertellen en laten zien, maar jij? Wat zou jij nu graag met hen willen delen of hen laten zien?’ Nicolae voelt een blos naar zijn wangen stijgen. Hier hoeft hij geen moment over na te denken. ‘Het eten’, zegt hij zacht. ‘Het eten? Natuurlijk krijgen ze eten’, antwoordt de directrice verbaasd. ‘Nou ja … maar … ik bedoel … gewoon aan een tafel. Met elkaar!’ ‘Aha! Jij zou het fijn vinden om als een familie met elkaar aan tafel te eten!’, begrijpt ze. Nicolae knikt. ‘Wat een goed plan! Dat gaan we regelen.’
Nicolae knijpt zichzelf even. Gebeurt dit allemaal echt?

Een uur later neemt mevrouw Leanca Nicolae mee om Loïs en haar familie te begroeten. Nicolae kan zich niet bewegen. Doodstil blijft hij boven aan de trap staan. De deurkruk duwt pijnlijk tegen zijn rug. Over het pad, hetzelfde pad dat hijzelf al duizenden keren heeft gelopen, komt de familie die hij van een foto kent aangelopen. Mevrouw Leanca praat tegen hem, maar hij ziet alleen maar naderende gezichten. Ze vinden het ook spannend, flitst het door hem heen. De vrouw herkent hem het eerst. Worden haar ogen nu echt vochtig? Ze kent hem! Een brok schiet in zijn keel. Hij kent haar. Hij kent hen! ‘Jij bent Nicolae!’, zegt ze zacht, maar beslist. Ze strekt haar handen naar hem uit. Meteen is hij los van de deur en zomaar, zonder verder na te denken, springt hij van de trap af en pakt die uitgestrekte handen.

Ze slaat haar armen om hem heen. Ze ruikt naar bloemen, naar de tuin van oma. Dan kijkt hij haar aan. Snel veegt ze over haar wang en lacht. ‘Hoi Nicolae’, zegt ze en maakt een gebaar naar een torenhoge man, ‘Dit is Paul. En dit zijn onze kinderen.’ Allemaal geven ze hem een warme omarming. Nicolae buigt zijn hoofd en veegt over zijn wangen. Dan kijkt hij in het gezicht van Petru, zijn coördinator. ‘Grote verrassing, hè?’ Nicolae kan alleen maar knikken. Zijn hart bonkt alsof hij een potje gevoetbald heeft. Hij moet een paar keer stevig met zijn ogen knipperen, en dat komt echt niet van de zon. Even staan ze zo bij elkaar, zwijgend. Genietend van het moment. Dan voelt Nicolae een arm om zijn schouder. De arm van Koen. Ze glimlachen begrijpend naar elkaar. Nicolaes hart loopt bijna over. Hij kent maar een paar woorden Engels, maar nu wil hij zo graag delen wat hij voelt. ‘Family!’, zegt hij zacht. ‘Yes, we are family!’, antwoordt Loïs meteen. Ze grijpt zijn hand en kijkt hem stralend aan.

Dit verhaal is gebaseerd op de reis van Lianne Biemond en haar gezin naar Moldavië. Lianne beschreef de reis en talloze ontmoetingen in het boek ‘Wereld van verschil’.

Benieuwd naar het hele verhaal?
Of op zoek naar een leuk cadeau voor kinderen?
Bestel het boek dan voor € 15,00 incl. verzendkosten door een mail met uw adresgegevens te sturen naar: [email protected]

of bestel direct: